Zmiany, jakie zachodzą po diagnozie choroby nowotworowej takie jak hospitalizacje, wizyty lekarskie, stresujące procedury, badania kontrolne, lęk przed bólem, niepełnosprawnością, zależnością od innych i śmiercią są dużym obciążeniem dla pacjentów i w konsekwencji mogą prowadzić do zaburzeń depresyjnych i lękowych. Ze względu na liczne wyzwania, jakie choroba nowotworowa stawia przed pacjentem można ją traktować jako krytyczne wydarzenie życiowe, które wymaga procesu adaptacji. Zastosowanie terapii behawioralno-poznawczej w leczeniu chorób fizycznych polega na modyfikowaniu myśli i zachowań, które mogą podtrzymywać problemy psychiczne, nawet jeśli ich źródło leży w zmaganiu się z chorobą fizyczną. Gdy pojawia się choroba nowotworowa, głównym rozwojowym wyzwaniem dla pacjenta i jego rodzin jest stworzenie takiego znaczenia dla doświadczenia choroby, które przyczynia się do poczucia kompetencji i sprawstwa. Celem artykułu jest: 1) krótka charakterystyka terapii behawioralno-poznawczej i jej modyfikacja w chorobach nowotworowych, 2) uzasadnienie dla terapii behawioralno-poznawczej w chorobach nowotworowych, 3) omówienie dwóch protokołów terapeutycznych w leczeniu depresji i zburzeń lękowych w przebiegu chorób nowotworowych, 4) przedstawienie wyników badań na temat skuteczności terapii behawioralno-poznawczej w chorobach nowotworowych.