Artykuł dotyczy klinicznej skuteczności długoterminowej psychoterapii psychoanalitycznej w leczeniu głębszych form depresji. Dane empiryczne, przegląd dotychczasowych badań oraz przykładowe projekty badawcze wskazują na skuteczność tej formy terapii, zwłaszcza w leczeniu głębszych form depresji. Autor zamieszcza także kilku uwag teoretycznych na temat psychoanalitycznego rozumienia głębszych i bardziej chronicznych zaburzeń depresyjnych — klasyczne psychoanalityczne spojrzenie na depresję jako trudność w godzeniu się z utratą, co prowadzi do skierowania agresji do wewnątrz; wyodrębnienie normalnej, neurotycznej i psychotycznej postaci depresji; oraz ujęcie funkcjonowania psychotycznego jako psychicznego obszaru wycofania się z kontaktu z rzeczywistością. Zasadniczą część artykułu stanowi kliniczna prezentacja psychoterapii 27-letniej kobiety z przewlekłą depresją o cechach psychotycznych, prowadzonej w oparciu o wskazówki techniczne wynikające z powyższych przesłanek teoretycznych — używanie przeniesienia do wspierania wspólnego tworzenia reprezentacji przeżyć niepodatnych uprzednio na psychologiczne opracowanie.