Zaburzenia nastroju w okresie okołoporodowym są powszechnym zjawiskiem wśród matek: depresja po porodzie dotyka około 13–20% kobiet, natomiast w okresie ciąży występuje nawet u 19% ciężarnych. W Polsce brakuje systemowych rozwiązań dotyczących prowadzenia badań przesiewowych, diagnozy i leczenia chorujących na depresję poporodową. Od 2019 roku wprowadzone zostały do Polski nowe standardy opieki okołoporodowej nakładające obowiązek monitorowania stanu psychicznego kobiet w ciąży i po porodzie, oraz, związany z tymi zmianami, ogólnopolski program profilaktyki depresji poporodowej realizowany przez Ministerstwo Zdrowia. W ramach programu prowadzone są m.in. ogólnopolskie badania przesiewowe oraz bezpłatne konsultacje diagnostyczne. Po wprowadzeniu systemu badań przesiewowych powstaje jednak pytanie: jakie leczenie oferować kobietom z diagnozą depresji poporodowej? Rozumiejąc to zaburzenie jako zjawisko o złożonej etiologii, obejmujące między innymi czynniki biologiczne i społeczne i odpowiadając na to pytanie, szczególną uwagę poświęcimy wymiarowi psychologicznemu. W oparciu o tło teoretyczne, wyniki badań i własne doświadczenia formułujemy praktyczne wskazówki dotyczące realizacji krótkoterminowych, wczesnych interwencji psychologicznych. Przedstawiamy również przykłady zastosowania naszych wytycznych w praktyce.