Celem niniejszego artykułu jest przedstawienie terapii rodzinnej jako skutecznej i adekwatnej metody leczenia zaburzeń lękowych u dzieci i młodzieży. Biorąc pod uwagę znaczne ich rozpowszechnienie w populacji pacjentów zgłaszających się do specjalistów zajmujących się ochroną zdrowia psychicznego, rozwijanie efektywnych metod terapeutycznych do pracy z lękiem u dzieci i młodzieży wydaje się być bardzo pożądane. W pierwszej części artykułu przedstawiona została charakterystyka zaburzeń lękowych u dzieci i młodzieży. Następnie opisano tradycyjne modele konceptualizacji lęku u dzieci. Przedstawiono także dominujące metody terapii, z uwzględnieniem faktu ich niewystarczającej koncentracji na czynnikach rodzinnych, które — bazując na aktualnych koncepcjach teoretycznych i danych empirycznych — należy uznać za bardzo istotne w kontekście trudności emocjonalnych u dzieci i młodzieży. W kolejnej części artykułu zaprezentowane zostały badania wskazujące na zasadność, a wręcz konieczność włączania rodziców w leczenie lęku u ich dzieci, a także programy terapeutyczne uwzględniające interwencje rodzinne. W podsumowaniu znajdują się wnioski, refleksje, jak również proponowane kierunki dalszych dociekań badawczych w obszarze terapii rodzinnej skoncentrowanej na leczeniu zaburzeń lękowych u dzieci i młodzieży.