W publikacji przybliżono działanie mechanizmu neuroplastyczności, a ściślej zdolności mózgu do tworzenia nowych neuronów (neurogenezy) i nowych połączeń między komórkami nerwowymi (synaptogenezy) oraz kómórek glejowych. Autor przytacza dowody potwierdzające istnienie neuroplastyczności podając przykłady normalnego funkcjonowania osób z poważnymi uszkodzeniami mózgu, a przede wszystkim żyjącymi niemal bez mózgu, z jedną półkulą mózgową czy defektami poudarowymi. Jednak główne przesłanie tej publikacji to prezentacja aktualnej wiedzy o znaczeniu plastyczności mózgu dla przebiegu psychoterapii, a także dla oceny jej skuteczności. Autor podaje wiele przykładów zdających się uwiarygodniać tezę, że uznane psychoterapie (przede wszystkim psychodynamiczna, interpersonalna i poznawczo-behawioralna) faktycznie korzystnie zmieniają mózg u pacjentów chorujących na zaburzenia obsesyjno-kompulsywne, schizofrenię, depresję czy zespół lęku napadowego. Te zmiany zachodzą najczęściej w jądrze migdałowatym i ogoniastym (odpowiadającymi za emocje i uczenie się), hipokampie (odpowiedzialnym za pamięć i orientację przestrzenną) i korze przedczołowej (odpowiedzialnej za planowanie i modyfikację zachowania). W końcowej części zaprezentowano treści dotyczące farmakologicznego wspomagania terapii poznawczo-behawioralnej nastawionej na „uplastycznianie” pamięci pod kątem „wymazywania” traumatycznych wspomnień.