Autor przedstawia wyniki badań neuronauki, oraz neuropsychoanalizy, które wspierają empirycznie liczne konceptualizacje zjawisk klinicznych dotyczących funkcjonowania człowieka, oraz relacji terapeutycznej, jakich dokonała psychoanaliza. Celem tekstu nie jest redukcja jednej dziedziny wiedzy do drugiej, ale zarysowanie znaczenia współpracy na polu badań nad funkcjonowaniem ludzkiego umysłu i mózgu. W tym sensie autor odnosi się do głównej zasady, która przyświeca nowej dziedzinie wiedzy, jaką jest neuropsychoanaliza. Tekst podejmuje się próby spojrzenia na zjawiska psychopatologii, oraz psychoterapii poprzez pryzmat najnowszych badań neuroscience. W szczególności prześledzono zagadnienie systemów pamięci i uczenia się, kwestię intersubiektywności, oraz systemu neuronów lustrzanych, jak też opis neuro – behawioralnego systemu zabawy. W tekście omawiane są koncepcje i pomysły różnych neuronaukowców, jak też teoretyków i praktyków psychoanalizy. Wymieniani są: J. Panksepp, V. Ramachandran, D. Stern, D. Winnicotta, W. Bion, T. Ogden. W ostatniej części artykułu przedstawiono terapię TFP opracowaną przez Otto Kernberga i jego zespół, jako metodę, która w szczególny sposób realizuje wnioski z badań neuronauki.