Prawidłowe postępowanie dotyczące osób z zburzeniami osobowości oraz profilaktyka występowania tych zaburzeń stanowią ogromne wyzwania zarówno dla klinicystów, jak i dla osób odpowiedzialnych za organizację opieki zdrowotnej. Wydaje się, że świadomość społeczna istnienia zaburzeń osobowości w ostatnich latach rośnie, jednak w dalszym ciągu, szczególnie w Polsce, pozostają one problemem ukrytym. W systemie opieki zdrowotnej nadal niedoceniana jest skala zjawiska oraz różnorodne koszty ponoszone z tego tytułu. Konsekwencją braku dostatecznej świadomości zjawiska na poziomie podstawowych regulacji prawnych mających wpływ na politykę społeczną i zdrowotną jest brak możliwości rozwijania skutecznych form leczenia i pomocy osobom z zaburzeniami osobowości. Zagadnieniom tym poświęcony został obszerny artykuł, który dokładnie omawiał trudności dotyczące organizacji i leczenia zaburzeń osobowości w Polsce[1,2]. W niniejszym tekście, celem wprowadzenia, przypomniane zostaną postulowane tam rozwiązania, poparte doświadczeniem niektórych ośrodków europejski oraz przeprowadzonymi badaniami naukowymi a następnie zaprezentowany model leczenia zaburzeń osobowości wypracowany przez zespół Oddziału Leczenia Osobowości i Nerwic krakowskiego Szpitala Klinicznego im. Dr. Józefa Babińskiego, zwanego dalej OLZON. Model ten stanowić może swoisty wzorzec dla utworzenia systemu specjalistycznej opieki nad osobami z głębokimi zaburzeniami osobowości w naszym kraju.