ARTICLE
OGRANICZENIA I MOŻLIWOŚCI W PSYCHOTERAPII OSÓB O PSYCHOPATYCZNEJ STRUKTURZE OSOBOWOŚCI
Więcej
Ukryj
1
Instytut Psychologii Akademia Ignatianum w Krakowie
Data nadesłania: 24-06-2016
Data akceptacji: 28-10-2016
Data publikacji: 21-12-2016
Autor do korespondencji
Krzysztof Nowakowski
Instytut Psychologii Akademia Ignatianum w Krakowie, ul. Kopernika 26, 31-501 Kraków, Polska
Psychoter 2016;179(4):5-12
SŁOWA KLUCZOWE
DZIEDZINY
STRESZCZENIE
Psychopatia uznawana jest za jedno z najmniej podatnych na oddziaływania psychoterapeutyczne zaburzeń osobowości. Pesymizm terapeutyczny w odniesieniu do możliwości terapii tej grupy klientów potwierdzają liczne doniesienia badawcze zarówno w zakresie psychoterapii indywidualnej jak i grupowej. Pesymizm terapeutyczny dodatkowo uzasadniają analizy skuteczności programów korekcyjno-resocjalizacyjnych wykazujące, iż osadzeni o psychopatycznej strukturze osobowości stanowią grupę o stosunkowo wysokim wskaźniku powrotności do przestępstwa. Co więcej, psychopatia wskazywana jest jako jeden z najbardziej predykcyjnych czynników ryzyka przemocy kryminalnej. Celem artykułu jest zaprezentowanie praktycznych implikacji dla psychoterapii osób z psychopatycznym zaburzeniem osobowości wynikających z aktualnego stanu badań nad tą problematyką. Charakteryzując ograniczenia występujące w tym obszarze skoncentrowano się na specyfice czynników blokujących proces terapeutyczny. W kontekście danych potwierdzających na ogół nieskuteczność oddziaływań terapeutycznych wobec psychopatów omówione zostały również perspektywy w psychoterapii zaburzenia, głównie w aspekcie możliwości zastosowania terapii poznawczo-behawioralnej. Podstawę przedstawionej analizy stanowi współczesne podejście do psychopatii oparte na modelu dwuczynnikowym i skali PCL-R autorstwa Roberta D. Hare. Dwuczynnikowy model psychopatii należy uznać za wiodący, tak w diagnozie klinicznej jak i badaniach nad efektywnością metod interwencji i terapii psychopatycznego zaburzenia osobowości.