Rozmowa rozumiana jako proces komunikacji pacjenta z lekarzem jest podstawowym narzędziem pracy psychiatry i narzędziem diagnozy przebiegów procesu myślowego pacjenta — jak dotychczas nie dysponujemy innym sposobem do prowadzenia psychiatrycznych diagnoz. Niniejsza praca przedstawia proces leczenia pacjenta z zaburzeniami schizofrenicznymi, z przetrwałymi, lekoopornymi objawami i z wyuczonym krytycyzmem do objawów. W procesie tym pacjent spontanicznie utrzymywał kontakt mejlowy, który zawierał opis jego przeżyć psychotycznych. Mejle wysyłał do oddziału zamkniętego, gdzie były odczytywane oraz poddawane superwizji koleżeńskiej z udziałem starszego stażem pracy lekarza psychiatry-superwizora. W dyskusji omówiono funkcje komunikacji nierzeczowej, opartej o nieprzetrawione treści psychiczne: „gaworzenia mentalnego”. Postawiono tezę o leczącej funkcji tego typu komunikacji, jeśli zostaną spełnione pewne warunki leczenia i odbywa się ono w ustalonej ramie opartej o: (1) ciągłość kontaktu, (2) regularność wizyt i — co najważniejsze — (3) receptywność obiektu, do którego komunikacja pacjenta jest kierowana. W prezentowanym przypadku był to obiekt dziwny, składający się ze zdolności słuchania lekarza i superwizora, szpitala oraz „przestrzeni internetowej” pomiędzy dwiema skrzynkami: nadawczą pacjenta i odbiorczą lekarza.