Cel pracy:
W sytuacji pandemii na dużą skalę proponowano pacjentom psychoterapię w formie wideorozmów, w środowisku psychoterapeutów wyrażano przy tym często przekonanie co do niższej jakości takiej formy pracy z pacjentem. Podjęliśmy badania nad zweryfikowaniem racjonalności tych przeświadczeń, pytając: czy różnica pomiędzy psychoterapią w formie wideorozmów a psychoterapią świadczoną w gabinecie jest istotna, to znaczy, czy dotyczy istoty tego, czym jest psychoterapia.

Metoda:
W badaniach posiłkowaliśmy się analizą fenomenologiczną własnych doświadczeń związanych z prowadzeniem psychoterapii w formie wideorozmów, korzystaniem z psychoterapii szkoleniowej w tej formie oraz uczestniczeniem w szkoleniach z psychoterapii prowadzonych z użyciem kanałów audio i wizualnego. Badaliśmy szczegółowo dwa fenomeny potencjalnie różniące obie formy praktyki, jakimi są: niebezpośredniość spotkania i komunikacja na odległość.

Wyniki:
Za istotną różnicę pomiędzy psychoterapią w gabinecie i w formie wideorozmów uznaliśmy to, że w przypadku tej drugiej zanurzeniu pacjenta w rzeczywistość wirtualną, w której spotyka terapeutę, musi towarzyszyć zakotwiczenie w przestrzeni fizycznej, w której wystawiony jest na kontakt z innymi. Udzielanie przez terapeutę pacjentowi zamkniętej przestrzeni gabinetu jest co do zasady tworzeniem lepszych warunków dla procesu zdrowienia, jednak proponowanie psychoterapii online w sytuacji pandemii — gdy gabinet przestał być bezpiecznym miejscem — jest w zgodzie z istotą psychoterapii.

Wnioski:
W dobie „pozabezpiecznego gabinetu” stworzenie możliwości korzystania z psychoterapii w formie wideorozmów jest wyrazem troski o pacjenta, która to wraz z postawą otwartości i gościnności konstytuuje istotę psychoterapii, natomiast forma, w jakiej psychoterapia się odbywa, wydaje się być drugorzędna.