Psychodynamiczne leczenie uzależnienia od alkoholu przez długi czas widziane było jako nieefektywne, niepotrzebne czy ignorujące bieżące, związane z piciem alkoholu, zachowania pacjenta. Wydaje się jednak, że stopniowo opór ten zaczyna słabnąć; w środowisku psychoterapeutycznym coraz częściej pojawiają się głosy o konieczności zajęcia się psychodynamicznym leczeniem uzależnień. W artykule dokonano przeglądu klasycznych teorii psychodynamicznych dotyczących uzależnienia od alkoholu, jego genezy oraz obrazu klinicznego osoby uzależnionej. Przedstawiono m.in. koncepcje Z. Freuda, H. Krystala, H. Rosenfelda, L. Wurmsera i H. Kohuta. Fundamentalną kwestią dla psychodynamicznego rozumienia uzależnienia od alkoholu wydaje się być poświęcenie uwagi osobie uzależnionej i traktowanie używania substancji psychoaktywnej jako nieoddzielonego od osobowości nadużywającej jej jednostki. Z perspektywy tych koncepcji uważa się, że istotą uzależnienia jest psychologiczny ból, który łagodzony jest przez przyjmowanie substancji, co sprawia, iż uzależnienie staje się naprawą, regulacją, adaptacją czy leczeniem. Wydaje się, że koncepcje psychodynamiczne mogą stanowić przydatne uzupełnienie dla dominujących w polskim lecznictwie odwykowym podejść poznawczo-behawioralnych lub tych opartych na wzmacnianiu motywacji.