Przedstawiono przypadek młodej dziewczyny, która zaczęła dokonywać samouszkodzeń, kiedy, przebywając w instytucji opieki całkowitej rozpoczęła proces usamodzielniania. Psychoanalityczna analiza samouszkodzeń uwzględniająca kontekst psychospołeczny, w którym przebiegało usamodzielnienie pacjentki ujawniła, że jej epizody depresyjne i stany lękowe, szczególnie „lęk przed rozpadnięciem się w gruzy”, wywoływały samouszkodzenia, które były progresywnym elementem radzenia sobie z separacją-indywiduacją przy równoległym istnieniu deficytów w strukturze psychicznej i środowiskowej. Psychoanalityczne studium przypadku pokazuje wartość myślenia psychoanalitycznego łączącego biopsychologiczne i środowiskowe perspektywy oraz praktyczną użyteczność takiego mariażu.