Cel pracy:
Cel pracy: Celem niniejszego badania o charakterze eksploracyjno-diagnostycznym było ustalenie, jakie w ocenie badanych warunki zewnętrzne i wewnętrzne wpłynęły na poprawę ich funkcjonowania i sprzyjały w procesie wychodzenia z zagrożenia niedostosowaniem społecznym. Podjęto próbę odpowiedzi na pytanie: czy wystarczy umieścić zagrożoną niedostosowaniem społecznym jednostkę w bezpiecznym środowisku (ośrodek socjoterapii), by poprawiło się jej przystosowanie w dłuższej perspektywie?

Metoda:
Metoda: Dane uzyskane na podstawie użytych narzędzi psychometrycznych (RISB, KSP, ISI-5), pochodzące z orzeczeń psychologiczno-pedagogicznych oraz z przeprowadzonych wywiadów z absolwentami ośrodków socjoterapii (n=31) dostarczyły bogatych informacji w tym zakresie. Badania miały charakter ilościowy i jakościowy.

Wyniki:
Wyniki: Na drodze analizy skupień wyodrębniono trzy grupy badanych różniących się poziomem przystosowania, stylem przetwarzania tożsamości, oraz narracją o wpływie różnych okoliczności życiowych i działań podejmowanych na ich obecne położenie i zadowolenie z realizacji swoich celów. Artykuł zawiera analizę wybranych przypadków.

Wnioski:
Wnioski: Umieszczenie młodych osób zagrożonych niedostosowaniem społecznym w bezpiecznym środowisku (ośrodek socjoterapii) sprzyja ich przystosowaniu, ale warunkiem koniecznym do wzrostu poziomu przystosowania jest osobiste zaangażowanie w realizację swoich celów, które ma rolę mediatora między bezpiecznym środowiskiem a zmianą w zakresie przystosowania. Badania mogą mieć znaczenie dla kadry psychologiczno-pedagogicznej kierującej oddziaływania terapeutyczne do młodych zagrożonych niedostosowaniem społecznym.