Cel pracy:
Celem niniejszego badania o charakterze eksploracyjno-diagnostycznym było ustalenie, jakie warunki zewnętrzne i wewnętrzne wpłynęły w ocenie badanych na poprawę ich funkcjonowania i sprzyjały procesowi wychodzenia z zagrożenia niedostosowaniem społecznym. Podjęto próbę odpowiedzi na pytanie: czy wystarczy umieścić zagrożoną niedostosowaniem społecznym jednostkę w bezpiecznym środowisku (ośrodku socjoterapii), by poprawiło się jej przystosowanie w dłuższej perspektywie?

Metoda:
Badania miały charakter ilościowy i jakościowy. Dane uzyskane za pomocą narzędzi psychometrycznych (RISB, KSP, ISI-5) pochodzą z orzeczeń psychologiczno-pedagogicznych oraz z przeprowadzonych wywiadów z absolwentami ośrodków socjoterapii (n = 31).

Wyniki:
Na drodze analizy skupień wyodrębniono trzy grupy badanych, różniących się poziomem przystosowania, stylem przetwarzania tożsamości oraz narracją o wpływie różnych okoliczności życiowych i podejmowanych działań na ich obecne położenie i zadowolenie z realizacji swoich celów. Artykuł zawiera analizę wybranych przypadków.

Wnioski:
Umieszczenie młodych osób zagrożonych niedostosowaniem społecznym w bezpiecznym środowisku (ośrodku socjoterapii) sprzyja ich przystosowaniu, ale warunkiem koniecznym do wzrostu poziomu przystosowania jest osobiste zaangażowanie w realizację swoich celów. Pełni ono rolę mediatora między bezpiecznym środowiskiem a zmianą w zakresie przystosowania. Badania mogą mieć znaczenie dla kadry psychologiczno-pedagogicznej kierującej oddziaływania terapeutyczne do młodych zagrożonych niedostosowaniem społecznym.