Artykuł przedstawia teoretyczne aspekty wykorzystania koncepcji przywiązania w psychoterapii grupowej. W literaturze możemy znaleźć bardzo liczne badania i publikacje dotyczące wykorzystania tej koncepcji do rozumienia zjawisk w psychoterapii indywidualnej oraz rodzinnej, natomiast rzadziej tej pory dotyczyły one psychoterapii grupowej. Jak się wydaje, perspektywa ta może wnieść swój wkład do rozumienia indywidualnego zachowania poszczególnych uczestników grupy, procesu grupowego czy efektywności psychoterapii grupowej w zależności od stylów tworzenia więzi. Ostatnie lata pokazują wzrost zainteresowania implikacjami tej koncepcji do rozumienia leczenia grupowego, jednak dalsze badania są w tym zakresie bardzo potrzebne. Choć w artykule odwoływano się głównie do przywiązania w dorosłości opisywanego na dwóch wymiarach: unikania i niepokoju, a także do stylów (kategorii) przywiązania znanych jako ufny/bezpieczny, zaabsorbowany, odrzucający/unikający, lękowy/zdezorganizowany, to w pierwszej części nakreślono podstawy koncepcji przywiązania wg Bowlby’ego, która dała asumpt do powstawania dalszych subkoncepcji. Następnie rozważano rozumienie zjawisk w psychoterapii grupowej przez pryzmat koncepcji więzi, a na koniec przedstawiono możliwości formułowania interwencji terapeutycznych w grupie w oparciu o tę koncepcję. W drugiej, osobnej części artykułu dokonano przeglądu badań empirycznych dotyczących wykorzystania koncepcji przywiązania do psychoterapii grupowej.