Cel pracy:
Celem badań było sprawdzenie czy metoda wywiadu narracyjnego wpływa korzystnie na przystosowanie i funkcjonowanie młodych osób w ryzyku nieprzystosowania.

Metoda:
Z podopiecznymi młodzieżowych ośrodków socjoterapii (wiek 18–20, 16 kobiet), przeprowadzono 30 wywiadów narracyjnych Historia życia według koncepcji McAdamsa [1, 2] kontrolując zmienne opisujące emocje w relacji z sobą samym i z innymi, zgodnie z modelem proponowanym przez Hermansa w Metodzie Konfrontacji z Sobą [3]. Badania miały charakter ilościowy i jakościowy. Część badań ilościowych w modelu eksperymentalnym z grupą kontrolną została opisana przez Haertlé i Oleś [4].

Wyniki:
Wywiad narracyjny sprzyja lepszemu przystosowaniu i przyczynia się do wzrostu poczucia własnej wartości i poprawy relacji z innymi poprzez wspomaganie procesu konstruowania tożsamości narracyjnej. Pozwala również prześledzić proces kształtowania tożsamości pod kątem zmian w zakresie nieprzystosowania i przystosowania. Badani relacjonują większe poczucie wglądu we własną historię życia, oraz zwiększoną świadomość celu i sensu życia.

Wnioski:
Wywiad może stanowić część oddziaływań terapeutycznych kierowanych do młodych ludzi zagrożonych nieprzystosowaniem wspierając ich rozwój tożsamości i osobowości.