Zaburzenie osobowości typu borderline jest istotnym problemem zdrowia psychicznego, o poważnym przebiegu, wiążącym się z licznymi szkodami w wielu aspektach funkcjonowania jednostki nim dotkniętej. Jego rozpowszechnienie w populacji generalnej szacowane jest w granicach od 1,6 do 5,9 %, przy czym wśród pacjentów psychiatrycznych wzrasta nawet kilkukrotnie. Obraz kliniczny obejmuje zaburzony, niestabilny obraz siebie, własnych celów i preferencji, upośledzoną kontrolę impulsów, zaburzenia przetwarzania emocji, powtarzające się trudności w zakresie relacji międzyludzkich. Biorąc pod rozwagę powyższą charakterystykę, wprowadzenie skutecznych interwencji terapeutycznych w leczeniu zaburzeń osobowości o typie chwiejnym emocjonalnie stanowi dla klinicystów poważne wyzwanie. Przez dekady powszechny wydawał się wśród nich pogląd, iż nie istnieją skuteczne metody oddziaływania, które mogą przynosić długofalową poprawę funkcjonowania pacjentów z diagnozą osobowości typu borderline. Badania prowadzone na przestrzeni trzech ostatnich dekad dostarczyły nowych koncepcji teoretycznych, stanowiąc podwaliny do konstruowania interwencji terapeutycznych o udowodnionej empirycznie skuteczności. Celem niniejszej pracy jest przedstawienie roli, jaką terapie nurtu poznawczo-behawioralnego odgrywają w leczeniu zaburzeń osobowości borderline. Przedstawiono w skrócony sposób trzy podejścia teoretyczne w rozumieniu osobowości z pogranicza oraz przytoczono badania nad skutecznością protokołów terapeutycznych opierających się o powyższe modele.