Celem artykułu jest próba zintegrowania obszarów: pracy klinicznej, wiedzy teoretycznej i badań naukowych w kontekście najnowszych ujęć mentalizacji. Teoretyczną i praktyczną bazą dla rozważań nad mentalizacją jest koncepcja organizacji osobowości Otto Kernberga i opisany przez niego system psychoterapii dla pacjentów z patologią osobowości − psychoterapii opartej na przeniesieniu, Transference Focused Psychotherapy (TFP). W artykule podejmuję problematykę diagnozy poziomu mentalizacji pacjentów wraz z uwzględnieniem poziomu organizacji osobowości, a także opisuję możliwe zaburzenia mentalizacji pojawiające się w relacji pacjenta i terapeuty (pseudomentalizację, konkretną mentalizację i brak mentalizacji). Przedstawiam także najnowsze badania nad mentalizowaniem w kontekście psychoterapii psychodynamicznej, dotyczące dwóch jego aspektów: jako funkcji terapeuty i pacjenta. Ostatnia część artykułu odnosi się do znaczenia mentalizacji jako czynnika leczącego w terapii TFP. Wnioski: Mentalizowanie można traktować jako pewną niezależną postawę, metazałożenie terapii, w dalszej kolejności stosując techniki wynikające z konkretnego paradygmatu. Psychoterapia psychodynamiczna w swoich założeniach ma zapewnić maksymalny komfort mentalizowania zarówno dla pacjenta, jak i terapeuty.