Celem artykułu jest przedstawienie aktualnego rozumienia zaburzenia z wyrywaniem włosów oraz, opartej o model terapii poznawczo-behawioralnej, propozycji jego leczenia. W zaburzeniu tym, inaczej nazywanym trichotillomanią, zasadniczym objawem jest powtarzające się zachowanie: wyrywanie włosów. Zarówno ze względu na odmienny wzorzec wyrywania włosów u poszczególnych osób, jak również występowanie tego zaburzenia w różnych etapach rozwojowych uważane jest ono za złożone. Stało się przedmiotem większego zainteresowania klinicystów i badaczy od lat 90. XX w., a więc od niedawna prowadzi się coraz liczniejsze badania naukowe na jego temat oraz kształci się klinicystów zainteresowanych nim. W nowszej literaturze widoczna jest wyraźna tendencja do umieszczania zaburzenia z wyrywaniem włosów w ramach szerszej kategorii diagnostycznej, określonej jako powtarzające się (powtarzalne) zachowania skoncentrowane na ciele. To pojęcie dopiero zaczyna pojawiać się w rewizjach klasyfikacji zaburzeń psychicznych. Terapia poznawczo-behawioralna w powtarzających się zachowaniach skoncentrowanych na ciele jest uznawana za leczenie z wyboru. W tym nurcie terapeutycznym jedną z wiodących konceptualizacji zaburzenia z wyrywaniem włosów jest Kompleksowy Model Behawioralny Charlesa S. Mansueto. Konieczne jest kontynuowanie badań skuteczności psychoterapii opartej o ten model, jak również innych programów terapii poznawczo-behawioralnej kierowanych do osób z powtarzającymi się zachowaniami skoncentrowanymi na ciele tak, aby pacjenci mogli korzystać z rzeczywiście pomocnych opcji leczenia, zgodnych ze standardami psychoterapii opartej na dowodach (evidence-based psychotherapy).