W publikacji podjęto próbę ustalenia wpływu różnych elementów proksemiki (środowiska fizycznego) na przebieg psychoterapii, a zwłaszcza na komunikację między terapeutą i pacjentem. Skupiono się przede wszystkich na takich wymiarach proksemiki, jak dystans fizyczny, wystrój gabinetu terapeutycznego i aranżacja miejsc siedzących. Autor uzasadnia potrzebę przejawiania większej dbałości o komunikację proksemiczną w relacji terapeutycznej najnowszą wiedzą z zakresu neurobiologii, dotyczącą znaczenia wzbogaconego środowiska fizycznego dla neurogenezy i synaptogenezy — powstawania nowych komórek nerwowych i połączeń między nimi. Autor podaje sposoby tworzenia i monitorowania („mapowania”) środowiska fizycznego gabinetu lub pomieszczeń przeznaczonych do prowadzenia psychoterapii, a także sal szpitalnych pod kątem poprawiana samopoczucia pacjentów oraz większej skuteczności wzajemnej komunikacji terapeuty i pacjenta. W końcowej części publikacji dokonano charakterystyki znaczenia aranżacji miejsc siedzących dla przebiegu psychoterapii grupowej. Autor podaje walory prowadzenia tego typu spotkań w kręgu terapeutycznym — z fotelami tworzącymi koło i małym okrągłym stolikiem w centrum. Autor sugeruje, że taki układ miejsc siedzących pozwala ustalić nieformalną strukturę grupy terapeutycznej, a zwłaszcza role grupowe krystalizujące się w drugiej fazie rozwoju dynamiki grupowej, a mianowicie „konfrontacji i eksploracji różnic”.