Artykuł ma na celu przedstawienie refleksji związanych z wprowadzaniem w naszym kraju zmian w dotychczasowych regulacjach dotyczących psychoterapii, w tym psychoterapii dzieci i młodzieży. Autorzy analizują omawiany proces w kontekście kryzysu psychiatrii wieku rozwojowego i diagnozy postawionej przez inicjatorów reform, stawiając pytanie, na ile proponowane rozwiązania przyczynią się rzeczywiście do poprawy sytuacji, a na ile będą źródłem nowych problemów i napięć, w tym m.in. na ile skomplikują praktykowanie terapii tym psychoterapeutom, którzy wykształcili się w dotychczasowym systemie monitorowanym przez towarzystwa naukowe. Omawiane zagadnienia przedstawione są z kilku perspektyw: perspektywy klinicznej pracy z dziećmi, młodzieżą i ich rodzinami w publicznym systemie opieki zdrowotnej; perspektywy naukowo-badawczej ukazującej, poprzez przegląd piśmiennictwa, aktualny stan refleksji nad sposobem definiowania skuteczności psychoterapii, poszerzony o aktualne, międzynarodowe wskazania jej stosowania w pracy z rodzinami; oraz perspektywy szkoleń zzakresu psychoterapii i ewentualnych konsekwencji proponowanych zmian dla tego obszaru. Autorzy podnoszą kwestie budzące w obecnym czasie sporo kontrowersji środowiska psychoterapeutów, starając się przedstawić je w świetle skłaniającym do refleksji.