W środowisku psychoterapeutów Polskiego Towarzystwa Psychiatrycznego toczy się dyskusja na temat powiązania leczenia zaburzeń zdrowia z psychoterapią. Aleksandrowicz zdecydowanie bronił stanowiska, że psychoterapia jest leczeniem zaburzeń zdrowia o psychospołecznej genezie. Jeden z autorów (JB) – domagał się rozszerzenia stosowania psychoterapii w sytuacjach ryzyka wystąpienia zaburzeń jako prewencji, oraz redukcji konsekwencji zaburzeń (rehabilitacja). Aktywność psychoterapeutów (Pawlik, Tronczyński) doprowadziła do włączenia psychoterapii (łącznie z poradami psychologicznymi) do „procedur” leczniczych refundowanych przez NFZ. W drugiej fazie debaty de Barbaro zarzucił medycynie zawłaszczenie psychoterapii broniąc tym możliwości posługiwania się nią nie tylko w leczeniu. Stanowisko jest zrozumiałe w psychoterapii rodzin i psychoterapii wspierającej rozwój indywidualny. Ponieważ znaczna część psychoterapii odbywa się poza systemem refundowanej opieki zdrowotnej niewiele mamy informacji o klientach psychoterapeutów praktykujących prywatnie. Informacje z superwizji i szkolenia superwizorów skłaniają do przypuszczenia, że psychoterapeuci podejmują psychoterapię osób, u których lekarz nie rozpoznał zaburzeń zdrowia. Co więcej, psychoterapeuci (nie-lekarze) nie formułują diagnozy do psychoterapii, zadowalając się kontraktem opartym na propozycji eksploracji. Ponieważ obserwuje się na świecie, także w Polsce, rozkwit medycyny estetycznej, w której metody postępowania opracowane do leczenia, stosowane są do uzyskania pożądanych zmian, głównie estetycznych (usuwanie zmarszczek, powiększanie szpary powiekowej, biustu, zmiana kształtu nosa, zgryzu itd.) przypuszczamy, że powstaje, lub nawet już istnieje psychoterapia estetyczna podejmowana na życzenie klienta chcącego zmienić – z pomocą metod leczniczych – nieakceptowane cechy psychiczne.